De Britse zangeres Adele Adkins, vooral bekend onder enkel haar voornaam, heeft met haar afgelopen week verschenen tweede album 21 alvast een opmerkelijk resultaat geboekt: de plaat verkoopt met 100.000 exemplaren in de eerste week in zijn eentje meer dan de rest van de album top 100 bij elkaar. Bovendien heeft de zangeres met de soulvolle superstem het journaille op haar hand: vijf sterren op Nu.nl en vier en een halve ster van mijn eigen hoofdredacteur op Muziek.nl. Is de plaat het waard, of is Adele ook een beetje een publiekslieveling?
De Engelse dame, die zowel letterlijk als figuurlijk een grande dame genoemd mag worden, heeft met ‘Rolling in the Deep’ een geweldig nummer (met een coole videoclip) als eerste single afgeleverd. Als ze niet zingt, klinkt ze nogal plat Brits (zie dit interview), maar met haar gouden strot lijkt ze zingend alles aan te kunnen en maakt ze sowieso veel indruk, evenals op debuutalbum 19. Maar helaas: de uptempo, moderne popsong ‘Rolling in the Deep’ is geen graadmeter voor de rest van de plaat. Sterker nog, het is een enigszins misleidend nummer.
Na de hitsingle, die als opener op de plaat staat, houdt nummer twee ‘Rumour Has It’ het frisse, drumgedreven geluid nog even vast, maar daarna zakken het tempo en de gedrevenheid behoorlijk in. Ook qua instrumentale arrangementen is de spanning er na een paar nummers uit en zoeken de liedjes het veilige midden op, zowel in tekst als muziek (“I won’t go / I can’t do it on my own”, begeleid door een simpel drumritme en twee piano-akkoorden op ‘He Won’t Go’, bijvoorbeeld). Het zou liftmuziek zijn, als Adele niet zo’n geweldige stem had. Nu is het een door Rick Rubin (o.a. Red Hot Chili Peppers) goed geproduceerde, want commercieel zeer breed te verkopen hit geworden. De grens tussen saai en scoren is dun en wie grote hoeveelheden af wil zetten, moet ‘m nou eenmaal opzoeken.
Liefde
De liedjes gaan over het missen van liefde, het willen van liefde, het negeren van liefde, het niet aankunnen van liefde, het vergeten van liefde, het vrolijk/melancholisch/ziek/zwak/misselijk zijn van liefde: het is niet lastig zoeken naar het thema op de plaat van Adele. Het neigt soms tekstueel naar holle retoriek (“Why don’t you remember?” of “I won’t let you close enough to hurt me”), maar dat spreekt uiteindelijk veel mensen aan, zeker in combinatie met de aaibare instrumentale omlijsting. Slim gespeeld van songschrijvers Adele en Paul Epworth (die ook voor Florence and the Machine en Kate Nash schrijft), bovendien, om de liefde niet eenzijdig te bezingen, maar om enkele voors en tegens uit te lichten. Dan kun je als luisteraar altijd wel een riedeltje vinden dat tekstueel op je gemoed of de huidige staat van je liefdesleven aansluit.
Dat heen en weer schakelen tussen liefdesperspectieven geeft het album wel een ontzettend vrouwelijk randje. Adele lacht, Adele huilt, Adele jankt, Adele klaagt, Adele is boos, Adele is lief. Het is alsof iemand het Vivaforum op muziek heeft gezet. De enige cover op het album heet ook nog eens ‘Lovesong’ en is als origineel van The Cure bovendien exponentieel beter. Uitschieters in positieve zin zijn ‘One and Only’,’Someone Like You’, ‘Rumour Has It’ en die hele fijne single, ‘Rolling in the Deep’, maar onder de streep is alleen een krachtige en rekbare zangstem niet voldoende om een blijvende indruk achter te laten.
