Zullen we het beestje maar even bij zijn naam noemen? De Marokkaan. Terwijl u al twee weken snakt naar nieuws waarin het woord Marokkaan niet valt, blijven de media u teisteren met de slechte Marokkaan. Hij rooft, steelt, verkracht, is de loverboy van uw dochter, schiet juweliers dood en ik weet zeker dat u nog nooit zo vaak achterom heeft gekeken tijdens het boodschappen doen bij de supermarkt.
Het NOS-Journaal, Nieuwsuur en iedere andere journalistieke achtergrondrubriek hebben maar één issue. Wilders contra de bedorven Marokkaanse jeugd, die volgens de PVV-leidsman het land uit moet. Doorgedraaide politicus contra gestigmatiseerde minderheid.
Daarom wordt het tijd voor positieve berichtgeving met als onderwerp: de commerciële Marokkaan. Die van zijn roots een merk heeft gemaakt en door iedere Nederlander liefdevol in de armen wordt gesloten. Ali B., geboren in Zaanstad, dus net zo Marokkaans als u en ik maar wél met een feilloze neus voor hoe je van een verdachte bevolkingsgroep een succes kan maken. Is dat gevoel voor allochtone merchandising of niet? Mag dat een briljante vorm van minderhedenmarketing genoemd worden? Châpeau Ali. Hulde, mijn jongen.
Dus op de donderdagavond zorgt de Marokkaanse Messias van de Lage Landen voor een ommekeer, Ali B en de 40 wensen. Want Ali is alles. Weldoener, bruggenbouwer, huiskamerpsycholoog, graag geziene gast in de talkshow, vriend van Matthijs en op de loonlijst van de TROS, die met hem dweept. Ooit een betere katalysator gezien van een grimmige discussie. Ali als de entertainer die alle plooien in één streek glad strijkt.
Natuurlijk wemelt het van de hoogopgeleide Marokkanen die aan de weg timmeren in ons land. Jongens en meiden die net zo hard werken als Nederlandse leeftijdsgenoten. Even talentvol, maar helaas, daar hoor je nooit iets van. Want die komen nooit op tv en dat is jammer, want Ali heeft het monopolie in de ether en daar komt voorlopig helaas nog geen einde aan.
Eerst hield Ali zich bezig met vergeten artiesten die door hem werden aangemoedigd om een oude hit weer tot leven te brengen. Zijn rapmaatjes gaven dat oude nummer een nieuw jasje en de oud-gedienden mochten op hun beurt hun eigen nummer aanpassen aan de muziekcriteria van de huidige tijd. Iedereen blij, het programma heette Ali B op volle toeren. Ook al van de TROS. Het leverde hem zelfs een eervolle vermelding op bij de uitreiking van de Zilveren Nipkovprijs. Ik zat ooit in de jury en wat een verademing dat ik gelukkig niet over Ali hoef te vergaderen.
De volgende stap is een minimale aanpassing van het format, want nu zijn het de bejaarden die een wens mogen doen. Maar wél met een extra verhaallijn. Een zielige puber, van het padje geraakt, krijgt de opdracht om die wens te realiseren. Goed voor de moraal van het ontspoorde wicht, want wellicht brengt de missie van Ali haar weer op het rechte levenspad.
Donderdagavond was dat Solange (19), mama schizofreen en papa vermoord. Niet bepaald een stabiele basis om het prille leven mee te beginnen. Dus al snel gekoesterd door pleegouders. De optimale case voor Ali, die het meisje enerzijds hard aanpakt en haar anderzijds misbruikt omdat ze van haar optreden in Ali’s show één sexy performance maakt. Dus de ramen lappen op megahakken, de billen ingesnoerd, draaien met de bips en wachtend op het juiste camerastandpunt. Want het oog wil ook wat.
Rare, oneigenlijke tv. Een ouder echtpaar wil na vijftig jaar weer Hawai-muziek vertolken en Solange moet dat verwezenlijken. Zij hebben niks met haar, zij niks met hen, maar volgens Ali ontstaat er een bloedband voor het leven. Een dwangmatig sentimenteel scenario, door de makers vantevoren bedacht, maar op het scherm spat het tegendeel er vanaf.
Een tijdje terug werd ik ook bedreigd door een Marokkaan, misverstandje volgens mij, maar voor hem een legitieme reden om “vier man op me af te sturen” als ik niet zou inbinden. Dat was even schrikken, maar toen ik thuis was bekomen van de eerste ademnood, dacht ik aan Ali. Uiteindelijk ging ik rustig slapen, want Ali B. waakt over u en mij.
