Diederik kan het niet geloven, druipende hartjes. Op de Regte Heide bloeien druipende hartjes. Nooit eerder heeft hij ze hier gezien. We knielen op een eilandje van gras en bewonderen de prachtige plant. De elegante trosjes bungelen kwetsbaar aan de overhangende stengels en verkondigen verslagenheid, het verdriet van een verloren verliefdheid. Als traantjes hangen de met de stempel en meeldraden vervloeide witte kroonblaadjes aan de hartvormige rozerode kroonbladeren. Een gevoelige ziel zou er een waarschuwing in kunnen zien.
De sierplant huilt volgens mijn vriend alleen in april en mei. Daarna verstopt hij zich onder de grond om de rest van het jaar te herstellen van zijn romantisch reveil. Zou hij zich misschien schamen voor zijn exhibitionistische voorjaarsexplosie? Een calvinistische gedachte.
Het werk van een liefhebber, oppert mijn vriend, want de Dielytra spectabilis komt alleen in China en Korea in het wild voor. Het werk ook van een kenner, want de plant is geworteld in een humide ondergrond en krijgt veel schaduw van het meterhoge wilgenstruweel dat hem omsluit. Ook buiten de stad hebben druipende hartjes veel donker en vocht nodig.
Ik vertel Diederik dat het mij verbaast dat de korhoen de bloemen nog niet heeft opgevreten. De kalkrijke kwel trekt weliswaar de nodige insecten aan, maar de korhoen eet ook graag bloemen, bij wijze van dessert. De vogels foerageren vooral hier in het beekdal, om zich vervolgens voldaan terug te trekken op de heide. Mijn vriend kijkt bevreesd om zich heen. Ik vertel hem dat de korhoen een beschermde diersoort is die alleen nog in Overijssel en Goirle voorkomt. Dat lijkt hem te kalmeren.
Met zijn eeltige vinger aait Diederik een van de hartjes. Het laat los en dwarrelt in het gras. Beteuterd kijkt mijn vriend me aan, zijn vochtige ogen glanzen van aanvangend verdriet. Hij had beter moeten weten, de bloem heeft immers geen kelkblaadjes. Eén zachte tik en het huilen begint.
Tijd voor troost. Laten we naar de vogelkijkhut gaan, stel ik voor. Over een tijdje, reageert mijn vriend, zijn leven is nog niet vluchtig genoeg. Over een tijdje, wanneer alle bloesem is geweken en de vlezige vruchten klaar zijn voor de val.
We wandelen terug naar het bos en plukken lelietjesvandalen, voor onze vrouwen.
© A.H.J. Dautzenberg
Onlangs verscheen En dan komen de foto’s bij Atlas-Contact (40 verhalen, 336 pagina’s, € 19,95). Bestel hier.
Lees alle bijdragen van A.H.J. Dautzenberg.
