Het kan niemand zijn ontgaan: sinds een paar weken hebben we Blendle. Online artikelen kopen uit de beste kranten en tijdschriften van Nederland (“en Story”) en afrekenen per stuk. De reacties zijn over het algemeen positief. Het werkt, het ziet er lekker en uitgesproken uit, de marketing is geniaal en het is een heel, heel goede poging om te maken wat lang is beschouwd als de heilige graal in uitgeversland: een ervaring die zo prettig en handig is dat je met plezier een paar centen betaalt voor een artikel in plaats van ze gratis bij elkaar te graaien.
Er is ook kritiek. Een deel daarvan valt in de categorie kinderziekten. De pricing van de artikelen is ondoorgrondelijk, zo te zien omdat kranten daarin hun eigen beleid bepalen. Blendle bevat ook massa’s artikelen die elders gratis te lezen zijn, al dan niet in iets gewijzigde vorm. En dat hele social aspect zit niet erg fijn in elkaar. Ik kan artikelen die ik interessant vind delen (binnen Blendle of via Twitter en Facebook) met mijn vrienden, die er dan ook voor moeten betalen. Lekker delen is dat. Maar, zoals gezegd, dat wordt vast allemaal nog wel beter.
Fundamenteler is de kritiek dat Blendle niet erg disruptive is. Blendle respecteert alle bestaande verhoudingen, het doet zaken met de uitgeverijen, niet met de auteurs (wat leidde tot enig gemor van de freelance-journalisten, die voorlopig geen geld zien als hun stukken op Blendle gekocht worden). Blendle zorgt ervoor dat de krantenmakers kunnen blijven doen wat ze altijd al deden. Ze maken een papieren krant, en zodra die uit is, komt de inhoud ook in Blendle. Uitgevers hoeven zelf niet meer na te denken over online – en daar zijn ze erg blij om. Ook het betalen per artikel is niet innovatief en, belangrijker, niet wat de lezers uiteindelijk willen. Waarom niet een vast bedrag per maand?
Het antwoord is volgens mij: hier is heel goed over nagedacht, en uiteindelijk hebben ook de journalisten (en niet alleen de uitgevers) hier baat bij. Blendle noemt zich niet voor niets “de iTunes van de journalistiek”. Zoals we allemaal weten wordt iTunes gehaat door artiesten en consumenten, maar heeft het wel de platenbazen laten zien dat er online geld verdiend kan worden. Zonder iTunes geen Spotify, Pandora of Netflix.
Zo is ook Blendle geen eindstation. Maar Blendle zou wel heel goed het begin kunnen zijn van de redding van de journalistiek. Want Blendle verzamelt elke dag dat het bestaat uitermate waardevolle data over De Vraag waar niemand in krantenland tot nu toe het antwoord op weet: waarvoor zijn lezers bereid te betalen. En hoeveel dan. En waarvoor niet. Op basis van die data kan de volgende stap gezet worden.
