Veel ophef en vertier vandaag naar aanleiding van mijn tv-recensie over het programma van Femke Halsema, Sex en Zonde van de NTR.
Blijkbaar raakte ik een gevoelige snaar bij vooral de Femke-haters, want die zijn met hun reacties verreweg in de meerderheid. De ex-politica zet blijkbaar nogal wat kwaad bloed her en der. Oude wonden worden weer open gereten, de messen geslepen en Halsema wordt vooral beschuldigd van roepen uit de hoogte, zonder kennis van zaken.
Nu ben ik zelf van de generatie hoor, wederhoor. Dus vind ik dat een tv-maker, die met zijn product onderwerp is van mijn column, altijd de mogelijkheid moet krijgen om zijn of haar visie op vooral de ophef te geven.
Hetgeen mij aanzette tot het sturen van deze, in mijn ogen correcte, mail naar Femke:
“Dag Femke, veel reacties op je programma, ik schreef de recensie op ThePostOnline. Ik wil graag met je in debat op ThePost over je programma?”
En, dat moet ik Halsema nageven, ze reageerde meteen. Waardoor er toch een klein debat plaats vond:
“Hoi Ton, ja, die las ik :-)). Met een subtiele kop.
Ik heb me net het wijze advies aangetrokken niet te gaan discussiëren over de serie maar het werk maar eens te laten spreken. Overigens was je recensie meer een beoordeling van mij persoonlijk. Als je over 5 delen nog steeds behoefte hebt dan overweeg ik het graag.”
Ton:
“Persoonlijk? Ik heb puur naar de inhoud van je documentaire gekeken, vakmatig, en het rammelde aan alle kanten.”
Femke:
En dingen als tongval? Gefrustreerd?
Overigens, als ik de comments lees, vergaat me elke lust tot een debat. Weinig verheffend.
Ton:
“Ik maakte 25 jaar tv, daar gaat het om, je kiest niet, teveel verhaallijnen en dus op teveel benen hinken, dat is mijn kritiek.”
Femke:
“Dat was duidelijk. En is je volste recht, zeker na 25 jaar :-)). Nogmaals, als de serie achter de rug is, overweeg ik het graag. Nu lijkt me dat er eerst gekeken moet worden (en dat gebeurde gisteren volop) en geoordeeld door anderen (ook dat gebeurt volop). Overigens is de aandacht voor mij een eis van de omroep (oa vanwege de kijkcijfers). OK?”
Ton:
“Dank, je had er ook voor kunnen kiezen om buiten beeld te blijven en je moeder er buiten kunnen houden, hoe leuk ze ook is.”
Femke:
“Dat had gekund en dan was het niet gemaakt.”
De moraal van dit verhaal, die ik ook al vermoedde in mijn recensie:
“De NTR maakt een ultieme denkfout. Een bekend hoofd uit de politiek een serie programma’s laten maken. Ik zou zeggen, eerst gewoon het vak leren, vooral researchen en daarna pas héél voorzichtig beginnen met het korte werk. Want een serie documentaires maken van maar liefst vijftig minuten per aflevering vraagt om totaal andere vaardigheden dan een robbertje vechten met Wilders in de Kamer. Bovendien een uitglijder van jewelste van de NTR om een ex-politica met haar eigen stokpaardjes zó in het diepe te gooien.”
Femke beaamt het zelf tijdens ons minidebatje. De NTR stelt zelfs als eis dat Halsema prominent in beeld komt met maar één ordinair doel, de ‘kijkcijfers’.
Anders was de serie er nooit gekomen…
Geilen en meeliften op een bekend hoofd, heet dat, maar dat is helaas geen enkele garantie voor een adekwaat product, zo bleek zondagavond.
Maar er wordt nóg iets gemanipuleerd in het verhaal van Halsema. Haar heroïsche beschrijving van haar wilde pubertijd, vol met drugs en foute mannen. Ook dáár wordt de brave werkelijkheid geweld aangedaan. En waarom vraag ik me af? Wellicht om in haar eigen programma haar eigen brave imago op te krikken om stoerder over te komen? Maar misschien ook wel op aandringen van diezelfde NTR.
Uit de Volkskrant van 9 februari 2002. Femke Halsema in gesprek met Toine Heijmans, in de rubriek Naar de plekken van mijn jeugd.
“Femke Halsema heeft nooit bij Enschede gehoord. Of andersom. Op mijn eerste schooldag werd ik uitgescholden voor Turk, en in elkaar geslagen.’ ‘Ik heb het opgroeien in Enschede lastig gevonden’, zegt het Kamerlid van Groen Links op een zondagmiddag in café De Kater, waar ze als pubermeisje kwam. ‘Ik heb me er nooit echt geaccepteerd gevoeld.’ Ze schrikt ervan. ‘Ik bedoel het niet vervelend. Ik wil het niet uitvergroten. Het is gewoon particulier.’
‘Het was een beetje No Future. Het was de tijd van Christiane F., en donkere muziek. Er hing een atmosfeer van drugs. Leerlingen van school overleden aan een heroïne-overdosis. Zelf deed ik daar niet aan, ik was veel te bang. Maar een vriend van me woonde daar, in die zijstraat, op een kamertje. Zijn ouders waren uit elkaar het was heel erg echtscheidingentijd en hij woonde daar alleen op dat kamertje. Niemand zorgde voor hem. Ik haalde hem ‘s ochtends op en het eerste wat hij deed was een joint opsteken. Op zijn zestiende al was hij zwaar verslaafd. Ik heb hem nooit meer gezien.’
Maar Femke kreeg ook een brave vriend, die meer tot de verbeelding sprak.
“Ik kreeg een vriend die in de weer was met gedichten, boeddhisme en James Brown. Daar werd ik nieuwsgierig van”.
Een meisje dat veel te bang was voor drugs en ‘er niet aan meedeed’? Een brave vriend? Dat is een heel verschil met de uitspraken die ze zondagavond bij de NTR deed:
“Femke Halsema was heel ‘stout’ vroeger. Halsema ging met ‘foute’ mannen om en rookte af en toe een jointje.”
Tsja, alles voor de kijkcijfers.
Kennelijk hoort je eigen levensverhaal manipuleren daar ook bij.
