Maakt Marcel Wanders kunst? De ontwerper denkt van wel. Hij maakt stoelen, tafels, lampen en vazen en andere huisraad en laat zich daarbij onder meer inspireren door neuspulksels. U denkt dat ik het verzin, van die pulksels, maar dat is niet het geval.
Ik moest bijna kotsen toen ik het zag. De afwerking van de lampen en vazen is intens burgerlijk en niveau nihil, rechtstreeks uit de 3d-printer, het liefst in de favoriete kleuren van de nouveau riche: zwart, grijs en wit. De ontwerper zelf draagt trouwens ook het liefst zwart, en dan het witte overhemd tot de navel open, om zijn Ibizabruine borst en hals met nauwsluitende kralenketting te tonen.
Veel ernstiger is het dat anderen óók vinden dat Marcel Wanders kunst maakt. Hij heeft dit jaar nota bene zijn eigen ‘overzichtstentoonstelling’ in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Overzicht van wat? Van tien jaar edelkitsch? Tien jaar jatten van Ikea? Daar stonden zijn vaasjes en hingen zijn lampjes en geknoopte stoeltjes en allerlei andere waardeloze prullaria. Alles in diezelfde gesausde, gladde non-vormen.
Ik had zin om de hele expositie met een honkbalknuppel in elkaar te timmeren. Maar zo’n vaas van die Wanders, die spat niet lekker uit elkaar, nee, die blijft natuurlijk als een soort rubber om je knuppel heen kleven. Je kan beter een vlammenwerper meenemen en alles tot één grote, zwarte klont affakkelen.
Het was overal lekker donker, net als in de hippe restaurants waar deze gelkoppen graag met hun rolexen wapperen. Nee, neemt u het menu maar weer mee en zet u wat neer, ik ben dol op sushi en oesters met vinaigrette. En een bord patat graag. Op de muren staan, in een ordinair cursief, allerlei gejatte wijsheden en gratuite spreuken van de Hollandse ontwerpgoeroe.
‘We are poets, secretly engineering.‘
Nee, Marcel, je bent geen po-eet; je bent een pro-leet.
Wiens schuld is het dat de producten van Marcel Wansmaak tot kunst worden verheven? De voormalig directeur van het Stedelijk Museum, Anne Goldstein, is absoluut een aperte artistieke mislukking, en een draak van een wijf bovendien, maar ik vrees toch dat het aan ons ligt, het volk. De media heeft de publiciteitsgeile Wanders verheven tot kunstenaar, dat idee wordt nageaapt en op een gegeven moment is Wanders daadwerkelijk een kunstenaar.
En er is geen scheidrechter die zegt: dit is afzichtelijk, je krijgt een rode kaart en nu oprotten met die rommel. Dat was de functie van de elite, maar de oude elite ligt knock-out, monddood en straatarm in een hoek. En de moderne elite is samengesteld uit mensen die hun fortuin hebben opgebouwd via de laagste beroepen in de maatschappij: bankiers, projectontwikkelaars en makelaars. Zij hebben smaak noch moreel besef: een desastreuze combinatie voor de vaderlandse cultuur.
Wat nu? Een oproep tot een esthetisch reveil? Een culturele revolutie? Nee. Er is geen hoop. Fuck de kunst. Ik ga werken aan mijn single handicap.
