Hier geen rangorde, geen top zoveel, geen dezelfde-10-platen-maar-dan-in-een-andere-volgorde zoals in de kranten. Neen, DeJaa p duidt en legt uit wat en waarom deze platen 2012 op muzikaal gebied de moeite waard maakten. In verder geheel willekeurige volgorde.
Juju & Jordash – Techno Primitivism
Ooit ontmoeten ze elkaar in de Israëlische Jazz-scene, Gal Aner en Jordan Czamanski. Nu wonen ze al weer jaren in Amsterdam, draaien voornamelijk aan knoppen en brachten op het Dekmantel-label deze epische plaat uit. Primitief, atonaal, dan weer de ruimte in vliegende jazz, four-to-the-floor, modderige dub, bluesgitaren, krakende synthesizers, house in alle smaken, van Detroit tot Berlijn, van Chigago tot Amsterdam. Een internationale triomftocht. Ingewikkelde muziek die zich steeds meer prijsgeeft. De beste ‘Nederlandse’ electronische plaat sinds tijden. Je moet er even voor werken als luisteraar, maar dan…
XXYYXX – XXYYXX
Dus je bent 16 jaar en op je slaapkamertje draai je een superstonedeR ‘n B/Garage-plaat in elkaar die de nochtans uitgekauwde muziekstijl voor minstens een paar jaar nieuw leven inblaast. Minimaal, zwaar aangezet met waaierende synths, maar bovenal lekker lui en langzaam. Met XXYYXX hoef je niet de dansvloer op, je drukt je kont nog wat dieper in de meest comfortabele sofa die je kan vinden. Ook stemmig genoeg voor een flinke nachtrit over verlaten snelwegen. Less is more.
Daughn Gibson – All Hell
Daugh Gibson is een klassiek Crooner met een hang naar het macabere en geweldige, electronische miniatuurtjes in zijn vingers. Twee stijlen die als je ze op de verpakking zou beoordelen niet samengaan. Maar Gibson flikt het, nogal verbluffend zelfs. Deze 10 gitzwarte parels duren met elkaar niet langer dan 30 minuten. Een half uur lang melancholie, prachtige riedels, spannende electronica en die stem, die zwart fluwelen stem die diep, diep, diep in je ziel weet door te dringen. Elvis meets Joy Division meets computers. Beste debuut van 2012.
The Magnetic North – Orkney: Symphony Of The Magnetic North
Vroeger of later keert een artiest terug naar zijn roots. Zijn afkomst. Maar niemand deed dat dit jaar zo glorieus als de leden van het Schotse The Magnetic North. Deze woeste en meest noordelijke eilandengroep van Schotland zijn, als je dit album hoort, alles behalve leeg, koud en verlaten. Een warme, liefdevolle en intieme reis is het. Blazers, een kerkorgeltje hier, wellicht een viooltje daar, veel akoestische instrumenten, warme electronica en de engelachtige zang toveren het eiland op je trommelvliezen. De vergezichten, eindeloze zee en natuur aan de binnenkant van je ogen. Een triomftocht. Zo’n tijdloze en muzikale ode gun je elk eiland.
Pye Corner Audio – Sleep Games
Het Engelse Ghost Box label is er ééntje voor geeks. Die kicken op oude keyboards, vergeten synths. Eigenlijk alles met een stekker dat geluid maakt, maar dan het liefst van voor 1980. Neem daarbij een fascinatie voor klassieke Britse sci-fi series, BBC stock-muziek uit de kelders van de omroep en sfeer. Als het moet ongemakkelijk. Dit album is de volgende triomf van het label. Sleep Games is echter allesbehalve lekkere slaapmuziek. Edoch, retefascinerend. Hemeltergend mooi, compleet uit de tijd, vol onderhuidse spanning en soms simpelweg onaangenaam creepy en hemels inéén. Meeslepend en heel erg Brits. 100 punten.
Ellen Schoenaerts Kwartet – Feiten
Vlaanderen. Wat een geweldig land. Wat een geweldige mensen. Wat een geweldige muziek. Het beste dit jaar? Een klein, apart, melancholisch, meeslepend, pathetisch, gepassioneerd, opgewonden, kleinkunstig, van de drank en sex druipend debuut. Dat van Ellen Schoenaerts. Een blonde, hese MILF die via voodoopraktijken de geesten van Jacques Brel en Ramses Shaffy kanaliseert. Ze zuipt, sext, jankt, krijst, lacht, drinkt nog wat meer en legt het je haarfijntjes en zonder schaamte uit. Laat de flessen aanrukken, laat het schuimend bier bruisen. Draai Ellen Schoenaerts vaak achter elkaar. Rook er bij. Teveel. Het liefst ‘s nachts, te luid en met vrienden die je dronken wilt toevertrouwen dat je van ze houdt. Viva Ellen!
Thomas Koner – Novaya Zembla
De Duitse artiest Thomas Koner maakte begin jaren 90 furore met zijn ‘arctic ambient’. Ja echt, muziek waar je het koud van krijgt. Waar het lijkt alsof je als luisteraar het enige levende object bent in zijn van wind, ijskoude temperaturen en krakend ijs vergeven composities. Leegte onder nul, niets. Als je dat kan laten horen ben je best een baas. Koner trok dit jaar zijn winterjas weer aan. Novaya Zembla is een conceptalbum over Nova Zembla natuurlijk. Een gebied dat jarenlang naar God werd geholpen door proeven met kernwapens en alles wat de Russen er niet bij vertellen. Zie het album als een artistieke aanklacht. Maar ook zonder die info is het een zeer wonderlijke ervaring. Waar Koner zelfs wat leven toelaat. Een verdwaalde stem, een melodietje, hoop? Nee natuurlijk niet. Novaya Zembla is hopeloos, koud, onmenselijk, leeg, vol met straling in de lucht, in het water en in het ijs. Het is de beste ambientplaat van de afgelopen tien jaar. Subwoofers aan, ogen dicht.
Halls – Ark
De 21-jarige laptop muzikant Sam Howard, die opneemt onder de naam Halls is een ontdekking. Het flink door Radiohead geïnspireerde talent nam de akoestiek van grote, religieuze gebouwen als uitgangspunt voor dit album. Daar zijn ook de samples opgenomen die in zijn nummers worden gebruikt. Het superingrediënt, een gouden greep mag je wel zeggen. De sfeer van die samples geven de nummers een melancholieke, spirituele en troostende kick die nog niet vaak zo op plaat is vastgelegd. Niet de vrolijkste jongen van de klas, maar wat een talent, wat een belofte.
Kim Janssen – Ancient Crime
Zanger en componist dezes vertoefde als Nederlander jaren op een Britse kostschool in Azië. Die ervaringen vormen de basis voor dit geweldige album. De setting is op het album een kostschool in Noord Engeland. Dus het is muziek met een dikke trui aan zeg maar. Belletjes, trompetten, tuba’s, koren, open haarden, tweed, rode wijn, engelen, een donker platteland met verspreid over de horizon verlichte keukenramen van eenzame boerderijen. Dat werk. Janssen is nogal bescheiden, dus hij blijft ingetogen. Wie echter wat dichter op Janssen en zijn muziek kruipt hoort wat voor een geweldige componist hij is. Erg lang duren de nummers en de plaat niet. Vluchtig? Niks van waar! Hoe vaker je dit album hoort, hoe meer en meer het een weerhaakje in je ziel slaat. Een plaat die heel, heel, heel lang goed zal blijven. Uitzonderlijk.
2 Bears – Be Strong
Humor en muziek? Classic UKHouse en zang? Dat gaat meestal niet samen, en als het al samen gaat is het vaak een ongeluk in fast-forward. Enter 2 Bears. Een side-project van Joe Goddard van Hot Chip en producer Raff Daddy. Ze nemen alles en iedereen liefdevol op de hak, want de tunes zijn die waarop u begin jaren 90 nog stond te springen, de teksten zijn scherp, simpel en typisch Engels en in beide wordt geen cliché gespaard. Sterker nog, die worden opgeduikeld, uit elkaar gehaald en stukje voor stukje aan u terug geserveerd. Als het je lukt om een classic UK house track te maken dat tegelijkertijd een snerpend grappige aanklacht is tegen de bankencrisis en swingt als een tiet, dan verdien je punten. En dat is slechts één track. Feelgood en meezingplaat van het jaar.
