Op de basisschool speelden we weleens het ‘telefoonspel’. De hele klas ging in een kringetje zitten en iemand fluisterde iets in het oor van zijn of haar buurman. Die fluisterde het vervolgens weer door, net zo lang totdat het woord de hele kring was rondgegaan. De laatste in de kring zei hardop wat hij had verstaan. Het leidde steevast tot hilariteiten omdat de oorspronkelijke boodschap volkomen vervormd haar bestemming bereikte. ‘Bobslee’ werd ‘loopvee’ of ‘stoofvlees’. ‘Eikenboom’ werd ‘vijgenkroon’ of ‘twijfelzoon’.
De afgelopen weken had ik het gevoel in precies zo’n ‘telefoonspel’ terecht te zijn gekomen. Ik had me gemengd in de discussie rondom versiercoach Julien Blanc. In een artikel op ThePostOnline schreef ik dat versiercoaches een belangrijke functie hebben; dat veel ‘aardige jongens’ best wat extra stoerheid kunnen gebruiken omdat meisjes hen anders niet zien staan.
‘Je kunt de optredens van Julien Blanc smakeloos vinden, zijn grappen misplaatst; je kunt zijn stijl ordinair vinden en het oneens zijn met wat hij zegt, maar van aanzetten tot dwang of geweld is geen sprake’
In DWDD herhaalde ik deze boodschap. Aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk merkte ik dat iets wat voor mij vanzelfsprekend was geweest, bij anderen voor grote verwarring zorgde. Men had niet begrepen dat de gewraakte uitspraken van Blanc volkomen uit hun verband waren gerukt en – zoals iedereen zelf kan verifiëren via youtube – gezien moeten worden als ‘kleedkamerpraat’.
Ironie, overdrijving, zelfspot door een karikatuur van zijn eigen persoonlijkheid te maken: Blanc gebruikt het hele repertoire dat coaches, motivatie-experts en andere (veelal Amerikaanse) goeroe’s de afgelopen decennia hebben ontwikkeld om een groep in beweging te krijgen. Je kunt zijn optredens smakeloos vinden, zijn grappen misplaatst; je kunt zijn stijl ordinair vinden en het oneens zijn met wat hij zegt – maar van aanzetten tot dwang of geweld is geen sprake. Wie er even over nadenkt zal begrijpen hoe logisch dit ook is: een versiertraining heeft immers tot doel de aantrekkingskracht op vrouwen te helpen vergroten. Aantrekking kan niet worden afgedwongen maar moet juist vanuit de ander komen. Het hele idee van dwang of geweld in combinatie met een versiertraining is dus absurd, bizar, belachelijk.
Maar het telefoonspel deed anders vermoeden. Zo las ik in De Volkskrant dat ik bij DWDD zou hebben betoogd dat “vrouwen door de man het liefst een stofzuiger of vaatdoek in de handen gedrukt krijgen”.
Het programma EenVandaag stelde dat ik vond “dat je vrouwen als oudvuil moet behandelen”.
Schrijfster Franca Treur wist te melden dat “Baudet tegen zelfbevrediging door vrouwen” is. Robert van de Griend, adjunct-hoofdredacteur van Vrij Nederland, meende dat mijn standpunt neerkwam op “kleineren die handel, anders kun je het schudden in de liefde” en Marcel Duyvestein schreef dat “Thierry gaat het liefst terug naar de Neanderthalers. Niks versieren. Vrouwen moet je aan hun haren je grot in sleuren.”
Nadat Diederik Smit in zijn satirische rubriek De dag van Diederik had gegrapt dat Turkse vrouwen Erdogan inmiddels aanduiden als “de Ottomaanse Thierry Baudet”, schreef Barbara Wegelin in De Volkskrant dat “de mannen van IS er vergelijkbare ideeën [als Baudet] op na houden over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen.”
In zijn wekelijkse roddelrubriek schamperde Bas Heijne: “Als publicist Thierry Baudet mag roepen dat mannen en vrouwen fundamenteel ongelijk zijn, mogen Nederlandse Turken dat dan niet?”
Los van de absurditeit van de aantijgingen, viel me op dat elke schroom om te schelden was verdwenen. Zo gilde Olga Kortz over “gefrustreerd seksisme” en “zelfoverschattend gestamel”, en noemde ze mijn roman Voorwaardelijke Liefde een “vervalsing” (van Houellebecq).
Youp van ‘t Hek zag in mijn “geharste kippenborstje” de eigenlijke kern mijn boodschap, en Georgina Verbaan maakte me in nrc.next uit voor “gefrustreerde gek met een minderwaardigheidscomplex.”
Rebecca van Putten spande de kroon: “[We] hangen hem ondersteboven op aan een treurwilg. We maken een vlaggetje vast aan zijn snikkel waarop ‘gefrustreerde eikel’ staat. Daar laten we hem dan een maand lang hangen.”
Je kunt dit alles zien als een absurdistisch toneelstuk; een grandioos misverstand, opgeklopt door allerlei types die van de hype gebruik willen maken om ook eens in de belangstelling te staan. Een openbare lynchpartij – beroemd worden ten koste van een ander. Fair enough.
Maar er is nog iets anders gaande. Mijn artikel raakte een ongemakkelijke waarheid. Als een boost in mannelijkheid kan helpen bij het versieren van vrouwen, dan zijn de geslachtsrollen – de ‘gender roles‘ – blijkbaar nog niet volledig verdwenen. Ondanks alle emancipatie bestaat er anno 2014 kennelijk nog steeds zoiets als de ‘mannelijke’ en de ‘vrouwelijke’ opstelling in liefde en seks.
‘Voor feministen is het benoemen van de realiteit een ‘gebrek aan idealisme’, het simpelweg registreren van een situatie zien zij als een ondermijning van hun project om de wereld te herscheppen naar hun ideaal’
Wat ik daar zelf van vind? Geen idee. Of ik denk dat het altijd zo zal blijven? Moeilijk te voorspellen. Of ik samenval met mijn – nogal misogyne – hoofdpersonage Gregor? Natuurlijk niet. Man-vrouw verhoudingen vormen een zeer complex vraagstuk dat nog heel veel maatschappelijke discussie nodig heeft. “Ik zeg gewoon wat ik om me heen zie”, legde ik dan ook uit aan Simone van Saarloos die me voor nrc.next interviewde. “Hij noemt dat empirisch”, stelde ze, maar “ik vind dat een gebrek aan idealisme”.
En ineens viel bij mij het kwartje. Die openhartige zin maakte in één keer begrijpelijk waar de haatorgie om ging. Voor feministen is het benoemen van de realiteit een ‘gebrek aan idealisme’. Het doen van observaties, het simpelweg registreren van een situatie zien zij als een ondermijning van hun project om de wereld te herscheppen naar hun ideaal.
Het politiek correcte telefoonspel had tot doel een onwelkome observatie belachelijk te maken. Hoe triest het ook is: blijkbaar doodt men liever de boodschapper dan te moeten luisteren naar een ongemakkelijke reality check.
Lees hier het bewuste artikel over Julien Blanc van Thierry Baudet
Lees hier de reactie van Bo van Houwelingen op het artikel van Baudet.
Lees hier de reactie van Martijn Dekker op het artikel van Baudet.
Lees hier de reactie van Aafke Romeijn op het artikel van Baudet.
Lees hier de column van Dr. Linda Duits over Julien Blanc.
Thierry Baudet publiceerde onlangs de roman Voorwaardelijke liefde, die gaat over de wereld van professionele vrouwenversierders en gigolo’s.
Op woensdag 10 december 2014 gaat hij in debat over liefde & seks met filosoof Ad Verbrugge in de Wackersacademie in Amsterdam.
