Powerpop in z’n puurste vorm

03-03-2015 18:35

2002. Terwijl heel Nederland RTL 4 aan heeft staan om te zien of Jamai of Jim de finale van het eerste seizoen van Idols gaat winnen, zit heel Amerika in spanning te wachten op de uitslag tussen Kelly Clarkson en Justin Guarini. Van die eerste horen we weinig meer, maar ruim 13 jaar later maakt Clarkson nog steeds muziek. Vorige week bracht ze Piece by Piece uit, haar 7e album.

Het verhaal van Clarkson zou prima materiaal zijn voor een chickflick met ups, downs en een goed einde. Op haar dertiende gaat Clarkson bij een koor, waar ze haar stem kan trainen. Haar muzikale ambities worden getriggered, een droom is geboren. Op haar achttiende besluit ze, na de middelbare school, naar Los Angeles te verhuizen om daar samen met een vriendin demo’s op te nemen, te schrijven en haar dromen na te jagen. Slechts een paar uur nadat ze hun nieuwe appartement hebben betrokken, brandt het complex af. Ze gaat weer terug baar Texas, waar ze vandaan komt. Twee jaar later komt American Idol en de rest is geschiedenis.

Powerpop

Clarkson maakte in 2002 (power)pop zoals dat in de zero’s bedoeld was. Pop voor jonge meiden die zich in al hun onzekerheid herkennen in de teksten, verpakt in een jasje dat ook een veel breder publiek aanspreekt. Catchy, positief en de nummers etaleren steevast Clarkson’s dijk van een stem. Hier en daar een zoete ballad, afgewisseld met radiovriendelijke fabriekshitjes. Alles daar tussenin is pure pop.

Die powerpop ze nog steeds, alleen maakt ze dat nu zoals het anno 2015 bedoeld is. Het recept is hetzelfde: modulaties, een extra zanglijst vol ‘oooh’s’ en ‘aaah’s’ of flinke uithalen in het laatste refrein, hoopvolle synthesizers, echo’ende drums, staccato prechoruses, hier en daar een uithaal die de gemiddelde amateurzangeres niet na kan doen en teksten met thema’s als hoop, liefde, angst, kwetsbaar durven zijn, maar vooral ook onafhankelijkheid.

Privésessie

Toch grijpt ze af en toe nog even terug naar de zero’s. Zo doen Bad Reputation en Warpaint denken aan Miss Independent en hadden Let Your Tears Fall en Tightrope prima op Breakaway gepast. Het brengt een fijne balans op de plaat tussen de poppy meezingers, ballads en het ietwat brutalere oude Kelly Clarkson-geluid.

Powerpop in z’n puurste vorm. En ondanks dat het album hartstikke poppy en toegankelijk is, is het voor iedere zelfbenoemde muziekpurist een prima album om tijdens een privésessie op Spotify aan te zetten.