Muziek was haar redding, zo vertelde Sharon Kovacs (24) in een interview met ThePostOnline. Die muzikale redding kwam afgelopen vrijdag samen op Kovacs’ debuutalbum 50 Shades Of Black.
Kovacs komt uit Eindhoven en beland na talloze keren verhuizen en een horeca-opleiding in, uiteraard, de horeca. Na een paar jaar besluit ze dat ze niet gelukkig wordt van deze levensstijl en schrijft ze zich in bij het Rock City Institute in Eindhoven. Ook dat gaat niet zo makkelijk, haar stijl van zingen heeft ze zichzelf aangeleerd. Niet alle docenten zijn daar even blij mee. Uiteindelijk slaagt ze. Inmiddels is het ruim twee jaar later, zagen we haar op Eurosonic en Noorderslag, is er een documentaire (The Wolf Lady) over haar gemaakt en heeft ze haar debuutalbum 50 Shades of Black uit.
50 Shades of Black is geen album waar je nou bepaald vrolijk van wordt. Alles is in mineurige stemming geschreven, waardoor er, zoals de titel al impliceerd, over het hele album iets donkers en melancholisch hangt. Maar Kovacs vervalt niet in huilerige en klagerige liedjes. Ze lijkt de muziek niet alleen te gebruiken om haar eigen gevoelens in kaart te brengen, maar het klinkt alsof ze het ook daadwerkelijk als kunstvorm ziet.
Naast de stem van Kovacs, valt ook de bezetting op. De basis van piano of gitaar wordt aangevuld door strijkers, heel veel strijkers, trompetten en trombones, een theremin en drums die niet met de standaard houten stokken worden bespeeld maar met rietjes of kwastjes. Ook qua stijlen is er heel wat te horen, een subtiele tango op When The Lady Hurts, jazz op Shirley (Sound of the Underground), Arabische invloeden op Fool Like You.
Het is nooit leuk om te lezen dat muziek iemands redding moet zijn. Maar die redding van Kovacs heeft ons prachtige muziek gebracht. Dat 50 Shades of Black een debuutalbum is, is bijna niet te horen. De muziek is pompeus en bombastisch, de ideale omlijsting voor Kovacs’ krachtige stem. 50 Shades of Black is zo volwassen, het is bijna ongelooflijk voor iemand van 24. Het is donker en melancholisch, maar zo oprecht en tegelijk krachtig.
Het album eindigt met Song For Joel. Na alle bombastische, pompeuze nummers een rustig, akoestisch nummer dat slechts gedragen wordt door een akoestische gitaar, subtiele strijkers en een beetje piano. Een fijn, rustgevend einde aan het eind van al het prachtige, muzikale geweld.
