Een feestje zoals een feestje hoort: The Prodigy staat vrijdagavond in een uitverkocht Heineken Music Hall om een divers publiek te vermaken. Divers: van 12-jarigen met hun degelijk uitziende ouders tot The Prodigy-fans sinds 1990, mannen met baarden en vrouwen met sleeves, metalheads en corpsballen. Ze zijn vanavond allemaal om één reden in de Bijlmer: een feestje met The Prodigy.
De Britse dance-act heeft vanavond een flinke metal-vibe met zich mee. Twintig minuten over negen komt het gezelschap onder luid gejuich en een flitsende lichtshow het podium op. Frontmannen Keith Flint en Maxim Reality en producer Liam Howlett worden ook vanavond vergezeld door steengoede gitarist Rob Holliday en fantastische drummer Leo Crabtree. Het laaiend enthousiaste publiek wordt warm gemaakt met Breathe.
Dat warm maken doen de mannen slim: na het welbekende Breathe is het tijd voor de voorlaatste single Nasty. Gevolgd door het voor iederen bekende Omen en de nieuwste single Wild Frontier, die aan het publiek te horen duidelijk zijn weg naar de fans heeft gevonden. Na Invaders Must Die is het publiek warm en kan het nieuwste album The Day Is My Enemy ten gehore worden gebracht.
Het is jammer dat de meeste nummers alleen herkenbaar zijn aan de drums. Het geluid is zoals vaak in de Heineken Music Hall ronduit belabberd. Alleen de drums en de distorded (en daarmee vrij lage) gitaar zijn echt hoorbaar. Keith en Maxim zijn te horen, maar alleen verstaanbaar als de muziek minimaal is. Producer Howlett lijkt er het grootste gedeelte van de tijd voor jan lul te staan, de meeste welbekende riedeltjes en herkenbare melodieën zijn alleen te horen als de drum en gitaar minimaal geluid produceren. Voor een zaal die pretendeert sinds 2001 het beste geluid van Europa te hebben, toch wel flink belabberd. Misschien is het tijd om na bijna vijftien jaar toch eens te innoveren en mee te gaan met de tijd.
Gelukkig weten de mannen ondanks dat gewoon een feestje te bouwen. Dat is tenslotte waarom ze hier zijn. “We are here for only fucking one thing. To fucking party!” Er wordt vanavond meer fuck geroepen dan tijdens een gemiddeld Metallica-concert. Alle energie van de muzikanten gaat erin, hart en ziel worden eruit gespeeld. Het draait om het publiek, geregeld wordt er gevraagd of het een fucking party is, of fucking Amsterdam represent is en wordt er aangemoedigd tot een fucking sitdown en een fucking circle pit. Een feestje bouwen met het publiek, daar draait het om. 
Naast de nummers van The Day Is My Enemy, worden uiteraard ook Firestarter, Run With The Wolves en Smack My Bitch Up gespeeld. Bij de klassiekers gaan de telefoons ook weer omhoog als er eenmaal luid gejoeld is. Die moeten toch vastgelegd worden voor het thuisfront. Na ruim een uur verdwijnen de mannen even van het podium. Gelukkig is er nog een toegift, Their Law en Take Me To The Hospital zijn tenslotte nog niet gespeeld. Nog ruim een kwartier bouwen de mannen een feestje voor het uitzinnige publiek. Daar zijn ze goed in. Ook als het geluid belabberd is. De energie, de lichtshow en de opzwepende beats zorgen wel voor een goed feestje.
Beeld: Wouter Vellekoop
