Dat de Foo Fighters Pinkpop vanavond niet zullen afsluiten, was gisteren al bekend. Triggerfinger wordt ingevlogen om rond vier uur te spelen, waarna ze direct door zullen vliegen naar Groningen om de tour te vervolgen. Pharrell zal de 46e editie van Pinkpop afsluiten.
Maar eerst zal Frank Turner met zijn Sleeping Souls de Mainstage openen. Turner heeft een ruige punkrockstem maar staat zelf op het podium met een akoestische gitaar. Zijn band begeleidt hem, energiek rondrennend en springend over het podium, met elektrische instrumenten. Turner is een verhalenverteller en heeft bij bijna elk nummer wel een verhaal. Hij goed op de hoogte van waar hij is en verwerkt Pinkpop regelmatig in de teksten van zijn nummers. Hij biedt zijn excuses aan dat hij in Nederland is en alleen Engels spreekt. Om het goed te maken poogt hij een liedje in het Nederlands te zingen. Ook denkt hij aan alle teleurgestelde Foo Fighters-fans en speelt hij een stukje Everlong. Turner’s show heeft de energie van een punkshow, maar met muziek die voor een breder publiek toegankelijk is.
Bij Nick Mulvey op de Brand Bier Stage is er ruimte voor degenen die de zondag wat rustiger willen beginnen. Mulvey is een sublieme gitarist met een veelzijdige band. Vergezeld door onder andere een contrabas en een cello zet hij een rustig begin van de zondagmiddag neer.
De Jeugd van Tegenwoordig begint een kwartiertje later dan gepland maar maakt het met een energieke show meer dan goed. De drie rappers komen uit een cadeautje gelopen, dat het tienjarige bestaan groots gevierd wordt, moge duidelijk zijn. Alle hits komen voorbij, en alle hits worden tot ver in het veld meegezongen. “Omdat rappen geen echte muziek is, hebben we een echte muzikant meegenomen,” zegt Faberyayo. Deze zonnige middag draait niet alleen om de drie rappers, ook producer Bas Bron, die veel van de muziek live maakt, wordt regelmatig even in de aandacht gezet.
De mannen lijken er zin in te hebben, door een boel gebbetjes onderling en veel interactie met het publiek zorgt het viertal voor een feestje. Ook de Jeugd heeft het te doen met alle Foo Fighters-fans die vanavond hun favoriete artiest niet zien. “Wie jarig is trakteert,” zegt Faberyayo. Dus hebben de mannen een stapel feloranje shirts met het Foo Fighters-logo erop in het publiek.
De laatste twee acts op de 3FM Stage zijn voor liefhebbers van iets meer gitaren. De punkrockers van Rise Against zetten een strakke show neer. Frontman Tim McIlrath klinkt zuiver en de band weet het publiek goed mee te krijgen. Zo goed dat er een enorme moshpit ontstaat in het midden van het publiek. Ze worden opgevolgd door Placebo. Het veld staat inmiddels vooral vol met wat oudere fans. De zang staat helaas net iets te hard waardoor het geheel soms wat rommelig klinkt, maar dat lijkt de doorgewinterde fans weinig te deren.
Aan de andere kant van het veld in de Brand Bier Stage wordt een feestje gevierd op Keltische punk, ska en folk. Alsof je in een Ierse pub bent beland. Fiddler’s Green staat het publiek dat tot rijen dik buiten de tent staat om op het scherm toch iets mee te krijgen, dik te vermaken met een energieke show.
Aan Pharrell Williams vanavond de zware taak om de Foo Fighter’s te vervangen. Nadat Williams zijn show is begonnen met zijn nieuwe nummer Freedom, staat hij vooral een beetje als een verloren schooljongetje dat niet zo goed weet wat hij moet zeggen op het podium. Hij zegt gek te zijn op Nederland, de vrouwen, het feit dat zijn muziek het hier goed doet, maar is in de veronderstelling dat hij in Amsterdam is. Buiten dat hij niet op de hoogte is, valt hij vaak even stil halverwege een zin en lijkt in eerste instantie vooral verveeld het lijstje af te spelen.
Tijdens een blokje N.E.R.D-nummers wordt het beter. Harder, opzwepender en dansbaarder. Eindelijk lijkt de show een beetje op gang te komen. Tijdens Rock Star laat hij mensen het podium oprennen om met hem en zijn band op het podium te dansen. Twee dames van een jaar of zestien mogen blijven staan tijdens She Likes To Move. Die hebben de dag van hun leven en dat wordt uiteraard even vastgelegd met een selfie.
In plaats van een uur, heeft hij ineens twee uur om te spelen. Dat vangt hij om door halverwege zijn sublieme dancecrew de ruimte te geven allemaal solo te dansen. Daarna is het vooral een kwestie van doorgaan met hits zingen, zowel zijn eigen hits als hits die hij voor anderen schreef en produceerde. Hij doet het met verve, Williams is een fantastische artiest. Maar de juiste afsluiter voor de 46e editie van Pinkpop is hij helaas niet. Hij had het op zijn originele tijdslot waarschijnlijk een stuk beter gedaan. De Foo Fighters vervang je niet zomaar, dat moge helaas duidelijk zijn.
Beeld: ANP
