Geen eten, geen drinken, geen sigaretten of drank. Naar vrouwen (of mannen) kijken mag ook niet. Net zoals een kus, een omhelzing en laat staan seks. Neerslaan, die ogen, want alles dat afleidt van een volledige toewijding aan Allah is verboden. En dat een maand lang van zonsopgang tot zonsondergang. Je hoeft niet mee te vasten om er strontchagrijnig van te worden.
Want waar haal je als niet-moslim je eten vandaan? Alle restaurants, bars en cafés zijn op last van de overheid gesloten. Even een slokje water nemen in het openbaar is uit den boze. Ook al is het veertig graden, uitzonderingen worden niet gemaakt. Ook voor ongestelde en zwangere vrouwen, die het vasten onderbreken of zelfs mogen overslaan, gelden deze regels. Dus schiet je de wc in om wat suikers naar binnen te werken of prop je snel wat brood naar binnen vanachter je gezichtsluier. Maar vermijden is toch wel wat wij dames het liefst doen. Want niet de hele wereld hoeft te weten dat je met een stuk maandverband in je broek loopt.
Hoe moslims deze maand overleven? Nou, dat is dus helemaal niet zo moeilijk. Want je draait gewoon je dag- en nachtritme om. Je ontbijt, in het Arabisch Iftar wat letterlijk ‘ontbijt’ betekent, als de zon ondergaat en gaat vervolgens winkelen, sporten of bij vrienden langs. Eten en drinken mag weer en ook een vrijpartij is toegestaan.
Halverwege de nacht eet je als lunch een heerlijke falafelsandwich waarna je aan de waterpijp gaat. Als het langzaamaan licht begint te worden werk je nogmaals een flinke maaltijd naar binnen. En dan? Dan ga je lekker naar bed om een gat in de dag te slapen. Problem solved. Voor de studerende en niet-werkende moslims, toch zeker driekwart van de bevolking in Jordanië, that is.
Mijn haat voor de Ramadan is er nog niet zo lang. Het ontstond vorig jaar toen mijn geliefde Jordaanse partner een toegewijde moslim bleek te zijn. Had ik hem nooit eerder zien bidden, tijdens de Ramadan werd het gebedskleed vijf maal per dag uitgerold. Ik zag het en vond er niet zoveel van. Ik ga ook wel eens met kerst naar de kerk, hypocriet als ik ben. En als ik het soms écht niet meer weet roep ik God wel eens aan. Om een dag later te denken dat ik het toch vooral zelf weer opgelost heb. Mijn partner bleek de Ramadan uiterst serieus te nemen. Hij vroeg me om me meer te bedekken (“You are so sexy habibti“) en werd ongelooflijk boos toen ik in de keuken mijn handen om hem heen sloeg. Niet wetende wat dit voor een sensatie bij hem teweegbracht.
De warme middagen waren het ergst. Ik zat een maand lang met een chagrijn opgescheept en daar was weinig lol aan te beleven. Het maakte niet uit wát ik zei, het was toch altijd verkeerd. Daarnaast kwam al het werk in en om ons huis op mijn schouders terecht, want hij was niet in staat ook maar iets te doen tot na het ‘ontbijt’. Na een week merkte ik dat een middagslaapje wonderen deed dus moedigde ik hem aan om vooral naar bed te gaan. Lief als ik ben maakte ik dagelijks een bedje voor hem in de schaduw van de olijfboom in de tuin. Het hielp, een beetje.
Ik kon mijn geluk niet op toen ik in de derde week van de Ramadan naar Nederland op vakantie ging. Het dagelijks gevecht van mijn vriend tegen de honger en de dorst werd me te veel. Ook de totale stilstand van het land brak me op. Overdag was er helemaal niets meer te doen. Geen hond op straat, winkels gesloten, restaurants potdicht. En Amman is al zo ongeveer de saaiste hoofdstad van het noordelijk halfrond. Het enige dát je kan doen is winkelen, uit eten gaan en waterpijp roken in een café.
Met de nieuwe vastenmaand voor de deur deelde ik mijn haat voor de Ramadan met mijn partner. Even waren we niet zulke goede vrienden meer. Hij haalde de kerstboom erbij die we in november al opgetuigd hadden omdat ik dat zo graag wilde. En de gevulde eieren, de paaseitjes en het paasbrood. De cadeautjes in zijn schoen. De pepernoten in de badkamer, de oliebollen en de bubbeltjeswijn zonder alcohol op 31 december. Het zou allemaal niet meer gebeuren als ik de Ramadan zou blijven haten.
Als ik niet mag haten dan moet ik maar omhelzen. Ik zoek al dagen naar mooie versieringen voor het huis. Van die lantaarns met prachtige kleuren. Ik werk aan een speciaal Ramadan-menu, we boeken een diner en romantische nachtje weg en ook de ontbijttafel mag zich verheugen op een Ramadan-restyling. Ik heb zelfs overwogen om gezellig mee te vasten. Maar dat lijkt me bij nader inzien toch niet zo gezellig. Laat mij maar losgaan in de sportschool en elke middag een lunch bereiden voor de gasten in ons Guest House. Want ook die moeten toch ook eten. En dat ticket naar Nederland? Dat is al geboekt.
