Recensie

Recensie: Ellie Goulding – Delirium

11-11-2015 17:04

Het album Delirium is de derde LP van de Britse artiest Ellie Goulding. De Britse zangeres debuteerde in 2010 met het album ‘Lights’; een plaat die gekarakteriseerd werd door een authentiek en vaak ingetogen pop geluid. Hoewel het album niet overdreven verrassend was, deed het verfrissend genoeg aan om niet te vervelen. De lijn werd doorgezet op het album Halycon, waarin Goulding’s sterke vocalen werden ondersteunt door sferische synth-georiënteerde popdeuntjes. Hoewel deze plaat op gezette momenten al behoorlijk middelmatig kon klinken, kon het geheel nog steeds als ‘authentiek’ doorgaan.

Met haar nieuwe album zoekt Goulding in haar eigen woorden het ‘experiment’, door een ‘groots popalbum’ te maken. Groots lijkt voornamelijk op de lengte van het album te slaan. Waar de initiële uitgave een klein uur beslaat, is de luxe versie uitgebreid tot een whopping 1 uur en 18 minuten. Er is een hoop te zeggen van deze plaat, maar geëxperimenteerd wordt er zeker niet.

Creatieve armoede

Na de aanzwellende intro volgt het openingsnummer Aftertaste. De toon van het album is gezet. Het klinkt allemaal wel prima, de synthpop basslijn is in orde, het Nile Rogers gitaartje klinkt goed door, maar het mist allemaal de nodige punch. Het nummer wordt gevolgd door Something in the Way You Move; een plaat die verbazingwekkende gelijkenissen vertoont met de hit Love Me Like You Do. Of dit een bewuste keuze is, of slechts een uitdrukking van creatieve armoede wordt niet geheel duidelijk. Hierna komen wat nummers die verwijzen naar Major Lazer (Keep on Dancin, Don’t Need Nobody), er wordt wat gefrunnikt met een trap bass (Scream It Out), een plakkerige R&B ballad doet zich aan(Codes), een halfbakken folksong komt voorbij (Lost and Found), en Calvin Harris laat nog even zijn gezicht zien (Outside); ladiedie ladieda.

Bakvis

Wat uw nederige recensent eigenlijk probeert te zeggen: het album is vooral een over-geproduceerde, vlakke popplaat die elke bezieling mist. Het lijkt een mix van alle hedendaagse popsterren, gesmoord onder een dikke laag EDM muziek die een obligate verzameling breaks en climaxen voortbrengt. Het zal vast eenvoudig de gewillige kelen der veertienjarige bakvissen dezer wereld inglijden, maar dit ‘grootse popalbum’ is er vooral een die weinig tot niets toevoegt aan het huidige muzieklandschap.

 

2 uit 5 sterren