Alles gaat dood. Er zullen dit jaar weinig platen zijn uitgekomen waarvan de titel de voorgeschiedenis beter weergeeft dan het derde album van Des Ark. Misschien “25” van Adele, maar verwijzen naar je eigen verjaardag is natuurlijk niet zo intens als verwijzen naar de dood. En die dood was alom vertegenwoordigd in de vier jaar tussen het tweede album van Aimée Argote en deze Everything Dies. Eigenlijk lagen de demo’s voor de derde langspeler al klaar, maar de studio werd uitgesteld zodat Argote zorg kon gaan dragen voor haar dierbaren. Drie van haar naasten waren namelijk gediagnostiseerd met kanker.
Een hevige periode waarvan de intensiteit doorklinkt in elke toon op Everything Dies. Of Argote zich nu uit met kleine folk of er voor kiest om haar nummers in verzengende noise te verpakken, het komt binnen met rauwe, pijnlijke directheid. Een directheid die alleen al uit de titels spreekt, met nummers Peace To You Too, Motherfucker en You Pregnant Motherfucker.
Mooie nummers waarin de dame fluistert of schreeuwt, alleen de leegte opzoekt of ondersteund door band alle ruimte vult. Maar het beste brengt Des Ark wanneer zij haar ingetogen folk-kant samenbrengt met de schreeuwende punknoise-zijde, zoals in het nummer Ties. Ruim drie rauwe minuten over het samenleven met en houden van een verslaafde partner. Het zijn de nummers en de oneliners waarvoor je de naald even van de plaat tilt en terugzet naar de eerste groef.
“It’s the needles, it’s the spoons, it’s the little white balloons/I wish I didn’t give a fuck about the ties that bind us”
Dit artikel verscheen eerder bij Sounds Tilburg
