Er meldt zich wederom een over the hill vijftiger die graag wilt vertellen hoe vaak hij wel geen seks heeft gehad. Sekssss! Ditmaal is het Wilbert Gieske, die vroeger die zielige opa in Goede Tijden speelde. Wat is hier aan de hand? We zagen eerder Des Bouvrie en Jeroen Pauw die met enige trots laconiek over hun honderden sekspartners spraken. Nu wil ik natuurlijk niet meteen mijn tuinbroek uit de kast trekken maar: HOEZO DAN? Hoezo zijn ze zo trots op die onwijze konijnenaantallen? Waar gaat het mis? En WIE durft ervoor uit te komen dat hij Wilbert gedaan heeft?! In de tram nog wel?! Dat kan toch niet!
Wilbert heeft het zoals hij zelf zegt met ‘veel’ dames gedaan. Hij praat over een getalletje over de tweehonderd. Goed bezig, Wilbert. Volgens hem was seks toen ook veel meer ‘iets gezelligs’. Me hoella, met je gezellig.
De ondeugd en ‘Pauw’s 200’
Jan des Bouvrie ‘bekende’ laatst in de Volkskrant dat hij met honderden vrouwen het bed indook. Brallend noemde hij zichzelf een ‘ontzettende ondeugd’. Jan zag er zo uit in zijn jonge jaren. Wel lief van al die vrouwen dat ze met hem wilde seksen. Jeroen Pauw begon met het kunstje. Hij sprak in “Een kwestie van kiezen” (de ironie! Pauw kiest helemaal nooit niet!) met Rick Nieman over zijn veroveringen. Nieman ondervroeg Pauw over zijn ‘nummer’. Was het meer dan honderd? Pauw dacht van wel. Meer dan tweehonderd dan? Pauw knikte weer van ja. Nieman viel bijna van zijn stoel. Jezus man, dacht hij. Die Pauw. “Respect” zei hij, om zijn gevoel van bewondering een beetje tot uitdrukking te brengen. Dit was volgens Pauw niet op zijn plaats, omdat het ‘een zekere inwisselbaarheid zou suggereren.’ Ben je gek man, dacht Nieman, die nog steeds zat te glunderen. Tweehonderd!
WAAROM ZO TROTS?
Zo trots als een Pauw zijn ze. Kwantiteit is kwaliteit, als je de mannen kunt geloven. Of al die honderden vrouwen er ook plezier aan hebben beleefd vraagt niemand zich af. Het zou namelijk ook kunnen dat de heren gewoon erg goed zijn in lamvoeren en mee naar het hol sleuren. Om hier dan vervolgens op een zeester flink tekeer te gaan. De dame – zeester – in kwestie kan zich hier dan niets of nauwelijk nog iets van herinneren, en heeft alleen nog vage herinneringen aan de tram van Gieske of de woonboot van Pauw. Zo kom je inderdaad aan een flink aantal.
En nu even serieus. Er is duidelijk een trend aan het ontstaan. Oude mannen, kalend vaak, voelen de behoefte gelukkiger tijden aan te halen. Dit doen ze door te vertellen dat ze met honderden vrouwen het bed hebben gedeeld. Honderden. Dit is nieuws. Kranten staan er vol mee, lezers smullen ervan. Journalisten berichten erover met een zekere bewondering in hun schrijven. Niemand vraagt zich af waarom de mannen deze behoefte voelen. Wat hun motieven zijn om deze toch persoonlijke details trots mede te delen. Hoe ze dit überhaupt voor elkaar speelden. Over de logisitieke kant van het verhaal hoor je niemand. Hoe je dit combineert met je normale leven bijvoorbeeld.
Eén keer neuken is dus geen neuken, Pauw. En Jan en Wilbert in die vieze tram. En ranzig pochen met het aantal veroveringen hadden jullie eerder moeten doen. Je pubertijd is daar een mooie tijd voor, bijvoorbeeld.
