Piet is dood. En dat is betreurenswaardig want Piet was een goede gozer. Altijd opgeruimd en goed geluimd. Een opbeurend woord voor iedereen. Een allemansvriend. Een mensch die gewoon gut wasch.
Natuurlijk was er ook wel iets aan te merken op Piet. Maar op wie niet? Hij was nogal hyper. Sommige noemden hem zelfs onomwonden een speedfreak. Hij stuiterde door het leven. Met zijn versleten handschoentjes kneep hij kindertjes in hun appelwangen. Want Piet was vooral verzot op kindjes. Alles in het nette uiteraard.
Piet had ook zijn eigenaardigheden. Zo was hij van top tot teen altijd in het zwart gekleed. Wat hem de geuzennaam Zwarte Piet opleverde. Zwart was in zijn ogen het oude wit. Elegant maar met een rauw tintje. Chique maar met een tikje bravoure. Jazz en rock & roll. Nicotine en roet. Gouden kettingen en zwarte puntschoenen.
Maar nu is hij dood.
Dood en onvervangbaar. En zoals dat gaat met onvervangbare dingen, die moet je niet meer tot leven willen wekken. Zwarte Piet heeft hier rondgedwaald en dat wordt nooit herhaald. En dat moeten we ook niet willen. We zullen de doden moeten respecteren maar we moeten leven in het heden.
