Lieve, lieve Dione de Graaff. Nu ik drie weken naar je heb gekeken, ben ik er ineens achter waarom we zoveel medailles winnen. Jíj bent de oorzaak.Elke sportnatie krijgt de presentator die het verdient. Een tijdje hadden we een man in een Noorse trui die vol pathos schaatsers naar de meet schreeuwde. Laten we z’n naam voor een keer niet noemen, want we zijn hem al bijna vergeten.
De echte koningin van de Spelen ben jij, Dionne de Graaff, omdat jij dienend, relativerend en met humor de dagen, die soms best een beetje saai zijn, aan elkaar praat.
Eindelijk eens een betrokken verslaggever op de buis, en geen gillende schaatsfan met een geel polsbandje om. Als ik zo naar je kijk zie ik wie je bent: Alice in Wonderland in een corrupt-Russische ijshal.
Je bent kritisch als iedereen wegkijkt bij Poetin, en relativerend als iedereen gouden tranen huilt. Charmant, maar kordaat. Je vraagt door op momenten dat het moet en zwijgt als het nodig is. Ineens besef ik wat we al die jaren hebben gemist: jouw verkwikkende nuchterheid.
Je houdt van feiten. Gisteren opende je de uitzending met een droge opsomming van de dag. Plaats, (Sotsji) tijd (10.00 uur), temperatuur (16 graden), programma (afdaling).
Heerlijk! Ik kan uren luisteren als je deze hitsige rijtjes opdreunt. Een Franse lerares in een bontjas. Bij jou klinken rondetijden als grammatica van een Valentijnsbericht.
Waar komt die onderkoelde benadering vandaan? Terwijl Erben in huilen uitbarst om het goud van Stefan Groothuis schmier jij niet mee. Jij laat een stilte vallen en kondigt de volgende rit aan.
Dione de Graaff, jij bent het buurmeisje dat ik altijd wilde hebben. Een meid waarmee je naar het café kan, mee kan zuipen, over Zlatan en Messi kan praten en waarbij je in moeilijke tijden ook nog kan uithuilen. Nee, aan dat andere denk ik niet, Dione. Niet meteen.
Sommigen vinden je misschien te nonchalant en afstandelijk voor het Oranje schaatsfeest? Laat ze maar kletsen. Je weet ook dat we dat schaatsen ook weer niet te serieus nemen.
Het mooiste moment was toen je buiten de schaatsarena de winnares van de 1000 meter sprint bij de vrouwen trof, een Chinese met enorme dijen. De sprintkoningin stond op een paar meter, maar jouw microfoondraad haalde het niet. Je liep naar die de Chinese ijsmotormuis toe, maar die zag jou niet staan.
Toen gaf je giebelend terug naar de studio. Een giecheltje met een klein raspje. Ik ben heel eerlijk: dat is ook een reden dat ik blijf kijken.
Maar toen gebeurde het. Bij het teruglopen naar je plek zag ik ook even jouw dijen, Dione. Als jij schaatsen onder had gebonden, had je zeker een medaille gewonnen.
