Update: de integrale speech staat inmiddels zomaar online.
Vorige week donderdag hield Machteld Zee de publieksversie van haar dissertatie ten doop, het boek heet Heilige Identiteiten en handelt over het ontstaan van een parallelle sharia-rechtspraak in Europa. Met name voor vrouwen zijn sharia-rechtbanken slecht nieuws, maar de meeste hedendaagse ‘feministen’ houden hun mond zodra het over islam gaat. Zo niet Jolande Withuis, zij mocht het eerste exemplaar van het boek in ontvangst nemen en hield bij die gelegenheid een speech.
Het seksueel geweld in onder meer Keulen illustreerde afgelopen jaarwisseling op schrille wijze hoezeer de massale aanwezigheid van mannen uit primitief-patriarchale culturen de vrijheid van vrouwen bedreigt. Niettemin zagen de directeur van emancipatie-instituut Atria en een juriste van het Clara Wichmanninstituut het als hun taak het verband tussen seksueel geweld en de achtergrond van de daders in krantenstukken en voor de televisie te relativeren. En dan te bedenken dat het Clara Wichmanninstituut al jarenlang fanatiek actie voert tegen de ongevaarlijke SGP.
Ayaan (Hirsi Ali, red.) streed tegen vrouwenbesnijdenis. Een van mijn collega’s uit de tijd dat ik vrouwenstudies doceerde aan de VU noemde mij ‘gewoon de Gestapo’, omdat ik bepleitte dat ouders die hun dochters laten verminken strafbaar zouden moeten zijn; ik kwam daarmee namelijk achter de voordeur. Ze is zojuist benoemd tot hoogleraar ‘Burgerschap en morele diversiteit’ aan de Universiteit voor Humanistiek. Een feministisch antropologe aan de VU propageerde in de jaren ’80 een ‘klein sneetje’. Als we niet een tikje clitoridectomie toestonden raakten ‘die’ vrouwen hun positie op de huwelijksmarkt kwijt, luidde haar arrogante argument.
Het onderzoek van Zee was dermate verontrustend dat er onmiddellijk een haat- en lastercampagne tegen haar werd ingezet vanuit de politiek-correcte bastions. Zo blameerde Peter Middendorp zich met een even paniekerige als woedende column waaruit duidelijk bleek dat hij het werk van Zee nooit gelezen heeft. Withuis las het werk wel en ziet in de daarin aangetoonde parallelle rechtspraak een serieuze bedreiging voor vrouwenrechten:
Zee’s onderzoek naar de gang van zaken in enkele Engelse shariaraden, die, voorspelbaar, voornamelijk echtscheidingszaken betreft, vormt een belangrijke waarschuwing. Er zijn juristen die het toestaan van shariaraden zien als het toppunt van ruimdenkendheid. In werkelijkheid zouden we daarmee moslima’s ook nog het laatste bastion, de bescherming van de wet, ontnemen. Zee heeft gelijk: Dat mag niet gebeuren. Eén wet voor iedereen.
