Is het voor het bereiken van een creatieve levenskrachtige harmonische Nederlandse samenleving niet effectiever om de maatschappelijke destructieve dramadriehoek waar onze samenleving – onder invloed van linksgeoriënteerde en rechts-nationale partijen en Nederlandse migrantengroeperingen – zich al decennialang in begeeft, te doorbreken?
Dat zou kunnen helpen uit de huidige maatschappelijke impasse te komen, waarbij diverse maatschappelijke krachten elkaar in een wurggreep houden, de status-quo in de samenleving gehandhaafd blijft en er geen verdere maatschappelijke ontwikkeling kan plaatsvinden.
De dramadriehoek kan zich voordoen op het maatschappelijk-collectieve (macro) en het interpersoonlijke niveau (micro).
In dit artikel worden de maatschappelijke sociale groepsdynamieken verklaard vanuit het interpersoonlijke perspectief. De drie archetypische personages die zich binnen een dramadriehoek kunnen ontplooien zijn de redder, het slachtoffer en de aanklager.
De redder heeft als doel slachtoffers op enigszins compulsieve wijze te genezen. Zijn drang om te zorgen voor anderen is een perversie van zijn onvermogen om voor zichzelf te zorgen.
Een redder zoekt daarom vaak naar een psychische wond bij een zogenoemd slachtoffer, zodat zijn eigen soortgelijke ondergedrukte wond niet bloot komt te liggen. Niet alleen maar personen die werkzaam zijn in hulpbehoevende sectoren kunnen aan dit reddersyndroom lijden, zelfs ook politieke partijen en landen – wat was Nederland psychisch zwak na de Tweede Wereldoorlog.
De redder heeft ook de neiging om uit angst niet over ongevallige zaken met het slachtoffer te communiceren, omdat het slachtoffer weleens zou kunnen worden gekwetst. De redder bevestigt op deze wijze weer het slachtoffer in zijn slachtofferschap.
De redder heeft slachtoffers nodig om zijn eigenwaarde te stimuleren. Hij omringt zich met zwakke mensen over wie hij controle wil houden. Hij houdt mensen klein in plaats van hun vermogens te stimuleren. Op deze wijze wordt het slachtoffer in een staat van passieve afhankelijkheid gehouden. De redder wordt daardoor naar zijn voldoening maar al te graag onmisbaar.
De jarenlange angstvallige verdoezeling door vooral de ‘reddende’ linksgeoriënteerde politieke partijen van de uitwassen van de nagenoeg gefaalde multiculturele samenleving en het als willoos slachtoffer behandelen van de omvangrijke naoorlogse migrantengroepen, hebben ervoor gezorgd dat er een wederzijdse symbiotische-parasitische afhankelijkheidsrelatie tussen deze partijen en groepen is ontstaan. Deze afhankelijkheidsrelatie – grotendeels gestimuleerd door ontwikkelingsondermijnende over-subsidiëring – heeft grotendeels bijgedragen aan het destructieve integratiebeleid van de afgelopen decennia.
Het slachtoffer voelt zich door het gedrag van de redder wellicht in eerste instantie geholpen maar wordt onbewust onderdrukt en voelt zich daardoor machteloos: hij leeft met het idee dat zijn keuzemogelijkheden in zijn leven beperkt zijn.
Een persoon in een slachtofferrol wordt gedreven door angst en bevindt zich als gevolg vaak in de vechtmodus. Het herhaaldelijk aanwezige aandachttrekkende agressief-stekelige gedrag bij jongeren met een migratieachtergrond spreekt daarbij boekdelen. Door het trekken van zulke negatieve aandacht proberen deze jongeren op een verkeerde wijze en tevergeefs aan de maatschappij kenbaar te maken dat ze ‘er nog zijn en ertoe doen’.
Een interessant psychologisch fenomeen is ook dat een slachtoffer, diep in zichzelf, zijn afhankelijkheid haat, waardoor hij zich later tegen zijn eerdere ‘redder’ kan keren. We zien deze ontwikkeling niet alleen maar terugkomen in de toenemende haat van migrantenjongeren tegen ‘Nederlanders’ en het land ‘Nederland’, maar ook door de opkomst van de migrantenpartij DENK, die zich afzet tegen zijn voormalige linksgeoriënteerde ‘redder’.
Het links geïnitieerde slachtofferschap en de daaruit voortkomende desastreuze integratieproblematiek konden gelukkig niet langer meer met de linkse mantel der liefde worden bedekt.
De klager zit eveneens gevangen in een afhankelijkheidsrelatie met het slachtoffer. Ze hebben elkaar beiden nodig ter vervulling van hun intrinsieke behoeftes. De aanklager is net als het slachtoffer gedreven door angst: de aanval is dus de beste verdediging.
Een aanvaller is bijna altijd een slachtoffer geweest die besloten heeft om nooit meer een slachtoffer te hoeven zijn. De opkomst en aanwezigheid van politiek klagerig rechts-nationaal kan worden gezien als een uitvloeisel van het aanklagerssyndroom.
Om uit deze op angst gebaseerde maatschappelijke destructieve dramadriehoek te komen, is het belangrijk te beseffen dat wanneer de slachtoffercultuur wordt doorbroken er nagenoeg geen redders en aanklagers meer nodig zijn.
De optimale oplossing om deze slachtoffercultuur te doorbreken, is cultuurtransformatie binnen deze culturen. Dit kan door het bieden van een veilige leer- en ‘escape’ omgeving voor individuen, door het voeren van een open dialoog tussen mensen uit verschillende culturen om elkaar te kunnen begrijpen maar vooral te investeren in een cultuur van individuele karaktervorming.
Op deze wijze wordt de pro-activiteit, de verantwoordelijkheid, de onafhankelijkheid, de creativiteit en een sterk-kritische vrije wil van individuen gestimuleerd. Individuen kunnen zodoende loskomen van een verstikkende creatief ondermijnende angstcultuur, die hun enkel weer bevestigt in hun slachtofferschap.
Een land met een sterk cultureel zelfvertrouwen hoeft niet te gaan redderen of te klagen om zijn eigenwaarde op te vijzelen. Het bieden van een veilige leer-, leef- en kansenomgeving aan nieuwe gasten, die we tegelijkertijd aanzienlijke integratiekansen willen bieden, kan alleen plaatsvinden in een oase van maatschappelijke rust. Wanneer we weer trots zijn op onze eigen cultuur en daaruit voldoende zelfvertrouwen aan kunnen ontlenen, kunnen we weer op een verstandige wijze gasten verwelkomen en opnemen in onze van oudsher open boeiende westerse cultuur.
