Kijk, daar onderbreek ik het schrijven aan mijn musical Moeder, ik wil een traplift graag even voor. Ik heb namelijk nu al de mooiste billen van 2018 gezien en daar wil ik u hartstochtelijk kond van doen. Een paar dagen geleden liep ik door het centrum van Amsterdam, van de Hartenstraat tot de Reestraat om precies te zijn, toen mijn oog werd getrokken door een indrukwekkend natuurtafereel. Een meter of vijf voor mij ontwaarde ik twee beeldschone billen, slechts verpakt in een superstrakke stretchbroek van vliesdunne, zwarte stof. Ze behoorden toe aan een meisje of jonge vrouw van ongeveer 1,60 meter met donker haar dat over een zwart leren jack in een lome slag tot halverwege haar rug hing.
Het kan gezichtsbedrog zijn geweest, of gewoon mijn vieze oudemannenfantasie, maar ik meende soms de huid van haar billen door de stof van de broek te kunnen zien. Ik durf dan ook met aan zekerheid grenzende stelligheid te zeggen dat ze geen slipje droeg. De stretchbroek zat zo strak dat de contouren van een slipje, hoe vaag ook, te zien hadden moeten zijn. Ik ben echter bereid ook deze observatie toe te schrijven aan mijn vieze oudemannenfantasie.
Ervaren als ik ben, liet ik mijn blik meteen naar haar schoeisel zakken. Als ze hoge hakken droeg, dan was hier misschien sprake van pompwerk. Ze droeg evenwel gevoerde winterlaarsjes van lichtgrijs suède met vlakke hakken. Weinig elegant, eerlijk gezegd. Maar dat was in dit geval een goed teken; het moesten wel echte natuurbillen zijn.
Terwijl ik een meter of vijf achter haar aan bleef lopen, gaf ik mijn ogen de kost. Ik laat nooit een kans voorbijgaan om het vrouwenlichaam te bestuderen. Waarom zouden Leonardo da Vinci en Michelangelo dat wel mogen en ik niet? Omdat ze homo waren? Dat is geen excuus.
De billen behoorden tot de mooiste die ik had gezien. Ze barstten van het leven en leken door de stof van de broek heen te willen breken. Ze waren vol en rond, stevig en toch veerkrachtig. Ze schoven bij iedere stap gezellig langs elkaar en bij het neerkomen van een voet trilden ze zachtjes na. Dat natrillen, dat was het vrouwelijke aan die billen.
Je hebt borsten- en billenmannen. Ik weet niet wat u bent, maar ik, meneer, ik ben een billenman. We beginnen allemaal als borstenman. Logisch, voor een opgroeiende man springen vrouwenborsten als eerste in het oog. Maar na de puberteit, bij het bereiken van de jaren des onderscheids, hoort de aandacht zich van de borsten naar de billen te verleggen. Kwestie van volwassenwording. Immers, bij de geslachtsdaad spelen billen een belangrijke rol en borsten totaal niet. Mannen die op tietûh gefixeerd blijven, hebben iets infantiels.
Maar hoe belangrijk billen ook zijn, de mens onderscheidt zich van het dier doordat hij paart van aangezicht tot aangezicht. Dus hoe graag ik ook naar die billen keek, ik wilde nu weleens het gezicht zien dat erbij hoorde. Ik versnelde mijn pas tot ik naast haar liep. Steels keek ik opzij – en schaamde mij diep. De draagster van die mooie billen kon niet ouder dan een jaar of zestien zijn. Vieze oude man!
Het meisje had een lief, onschuldig gezicht en droeg een aandoenlijke Woody Allen-bril. En er was nog iets. Ik liep lang genoeg in onze multiculturele samenleving rond om te zien dat ze een Marokkaanse was. Daar was ik 100 procent zeker van. Mijn verwarring was compleet. Wat deed een Marokkaans meisje, hoogstwaarschijnlijk een moslima, in een superstrakke stretchbroek in het centrum van Amsterdam? Wisten haar ouders, haar broers dat ze er zo bijliep? Was ze zo van huis gegaan of had ze zich onderweg omgekleed? Had ze misschien een kaftan, een chador of voor mijn part een burka uitgetrokken en zat die nu in de zwarte designertas die ze droeg?
Terwijl ik een antwoord op mijn vragen probeerde te bedenken, liep het meisje in haar eigen wereld rond. Ze had een verzaligde lach op haar gezicht en hield haar ogen op een punt in de verte gericht. Onbereikbaar, misschien, maar goed om naar te streven. Ik kon wel raden wat ze dacht: ‘OMG, ik kan niet geloven dat ik dit doe. Ik loop gewoon midden in Amsterdam mijn billen te showen. OMG!’ Ik voelde vertedering en meer dan dat: sympathie. Want voor wat zij deed was moed nodig, morele en fysieke moed. Voor ‘kech’ uitgescholden worden was nog wel het minst erge wat haar kon overkomen. Hier was slechts één woord op zijn plaats: respect.
Ik vertraagde mijn pas en begon weer achter haar te lopen. Haar billen waren nu nog mooier in mijn ogen. Ik kon me goed voorstellen wat er in haar omging. Op een dag was ze wakker geworden en had zich gerealiseerd dat ze prachtige billen had. Die wilde ze niet voor zichzelf en haar toekomstige echtgenoot houden, die wilde ze delen met de wereld. Ooit zouden ze verblubberen en op haar enkels zakken, maar nu waren ze nog jong en mooi. Dit was haar moment, nu stond ze in bloei, en daar wilde ze van genieten. Dat liet ze zich door niemand afnemen.
Ik was te laf om midden op straat voor die mooie billen te gaan juichen
De dappere daad van dit jonge meisje geeft hoop in een tijd waarin er weinig geloof meer is in de integratie van de moslimbevolking in de Nederlandse samenleving. De vrijheid die voor niet-moslims vanzelfsprekend is, moet door moslims – vrouwen én mannen, maar vooral vrouwen – nog echt veroverd worden, met alle risico’s van dien. Eigenlijk zouden ze aangemoedigd moeten worden, maar ik was te laf om midden op straat voor die mooie billen te gaan juichen.
Met een melancholiek gevoel nam ik aan het eind van de Reestraat, waar onze wegen zich scheidden, in stilte afscheid van het meisje met de mooie billen. Het liefst had ik me op mijn knieën laten vallen om er tot bloedens toe naartoe te kruipen en mijn neus ertussen te drukken, maar het te grote leeftijdsverschil verbood dit. Zij ging haar nog lange weg door het leven en ik – hoelang nog? – de mijne. Maar haar billen lieten mij achter met hoop.
